Wil de EU met migratie de natiestaten afbreken?

Massa-immigratie is een tendens in met name West-Europa van de laatste decennia, met name toegestaan onder de vlag van de “Europese rechten van de mens”. Vanuit oogpunt van politieke besluitvorming echter blijkt het veel meer overeen te komen met een “het overkomt ons” politiek.

Ontwikkelingen
De Nederlandse minister-president Drees (1948-1958) betoogde tijdens zijn regeerperiode dat Nederland, dat toen net 10 miljoen inwoners telde, vol was en duizenden mannen en vrouwen en kinderen besloten daarop te emigreren. In de jaren zestig ontstond een ommekeer in het politieke denken door een sterke lobby van bedrijven. Met name bedrijven die moeite hadden met concurrentie uit lagelonenlanden kozen niet voor de weg van innovatie, maar voor het aantrekken van goedkope arbeidskrachten uit eerst met name Spanje en Italië en later Turkije en Marokko. Veel van die bedrijven, zoals in de textielindustrie, rotan en andere meubels, schoenen en scheepvaart hielden het daardoor iets langer vol, maar gingen daarna alsnog failliet. De gehaalde arbeiders kwamen op straat te staan en werden dus vanaf dat moment verantwoordelijkheid van de staat die de betrokken werklozen en hun inmiddels overkomen families opving met een uitkering en huisvesting.

Economische crisis
Door de vrij hevige economische crisis van eind jaren zeventig, begin tachtiger jaren bleef de immigratie op een betrekkelijk laag peil, maar toen eind jaren tachtig de economie weer tot bloei kwam veranderde er iets in het denken van beleidsmakers en politici, mede beïnvloed door de VN en Europese beleidsmakers: Men kwam tot de conclusie dat naast het geven van ontwikkelingshulp de rijkere westerse landen ook bereid moesten zijn tot het op veel grotere schaal opnemen van vluchtelingen en asielzoekers. Tot slot van rekening waren Amerikanen en Europeanen veel rijker geworden als gevolg van het succes van hun economische ontwikkeling. Dus steeds meer mensen, al dan niet ingegeven door het gevoel iets goed te maken te hebben, omdat men het tenslotte beter had dan die mensen uit Afrika en Azië die zoals bijvoorbeeld de tv liet zien, honger leden.

Vluchtelingenindustrie
Ondertussen waren missie en zending geleidelijk geëvolueerd tot vluchtelingenindustrie die steeds meer grip kreeg op politieke en beleidsmakers. Die vluchtelingenindustrie kreeg veel steun vanuit de politiek, gestimuleerd door Boudewijn Poelman en zijn Postcodeloterij. Poelman werkte eerst bij Novib (de voorganger van Oxfam-Novib) een organisatie voor het steunen van ontwikkelingslanden en het financieren van ontwikkelingsprojecten. Hij was daar verantwoordelijk voor fondsen- en ledenwerving en voor persvoorlichting. In 1983 richtte hij zijn bedrijf Novamedia voor marketing en media op en in 1989 richtte hij o.a. samen met pater Simon Jelsma de Nationale Postcodeloterij op, waarbij men vanuit de politiek een ‘monopolie’ verkrijgt op ‘goede doelen’ loterijen door minimaal 40% van de omzet aan ‘goede doelen’ te besteden. Tegenwoordig is het doel van Novamedia het oprichten en besturen van ‘goede doelen’ loterijen wereldwijd. De loterijen genereren uit hun inkomsten door lot verkoop geld voor goede doelen. Een deel van het geld wordt gebruikt om politiek en bevolking te beïnvloeden ten gunste van ontwikkelingshulp en vervolgens ook steeds meer ten gunste van asiel- en immigratiebeleid. De EU beoordeelt dat beleid niet in strijd met monopolie- en kartelvorming.

Immigratie
Sinds de jaren negentig van de vorige eeuw nam dan ook het aantal immigranten steeds meer toe, met name naar West-Europa dat gunstige condities hanteert voor asielzoekers. Als de toename van het aantal migranten, met name uit niet-westerse landen met een andere culturele achtergrond, begint het steeds meer te wringen. In de jaren 70 al waren nakomelingen van oud-Molukkers die gefrustreerd waren geraakt een aantal kapingen begonnen die alle met nogal wat geweld werden bedwongen. Na het zelfstandig worden van Suriname migreerde ongeveer de helft van alle inwoners naar Nederland, terwijl ook forse aantallen Antillianen naar Nederland kwamen. Parallel daaraan kwamen daar allereerst grote aantallen Turkse en Marokkaanse migranten bij, allemaal met hun eigen cultuur en historie. En doordat Nederland geen effectief integratiebeleid hanteerde, mede omdat men aanvankelijk dacht dat veel arbeidsmigranten na verloop van tijd wel terug zou gaan naar het land van oorsprong en omdat de toenemende aantallen te veel waren om effectief te integreren, ontstonden er botsingen met andere immigranten en met de autochtone bevolking.

Bolkestein
De politiek bleek dat lange tijd te negeren en te ontkennen totdat eind jaren negentig eerst Bolkestein en daarna Fortuyn met hun kritiek om het immigratiebeleid kwam. Qua beleid veranderde er echter weinig. Het Europese Hof van Justitie bleek zich te keren tegen stevige maatregelen om asielzoekers en andere migratie te beperken met een beroep op de ‘Mensenrechten’. De EU bleef daardoor immigratie promoten en door krachtig lobbywerk vanuit vluchtelingenindustrie, heftig gefinancierd door onder andere de Postcodeloterij en door onze eigen overheid werden stevige maatregelen om immigratie te beperken voorkomen en bleef het bij reactief beleid. Premier Rutte die wordt gevraagd om een visie op Nederland en op immigratie reageert zelfs dat men voor visie naar een opticien moet gaan.

Marrakesh
In december 2018 tekenen EU-lidstaten zelfs het “pact van Marrakesh” voor Ordelijke en Reguliere Migratie, dat weliswaar formeel niet-bindend is, maar aan welk VN-initiatief de Nederlandse regering zich wel gecommitteerd heeft. Daardoor is het mogelijk wel afdwingbaar via de rechter met een beroep op de ‘Mensenrechten’. Dit te meer daar VN-verdragen in Nederland niet meer toetsbaar zijn aan de Grondwet.

Beweegredenen
Wat verbaast is dat het Europese Hof als ook de EU en de betrokken lidstaten alleen oog bleken en blijken te hebben voor de mensenrechten van immigranten (asielzoekers en andere), maar niet voor de mensenrechten van de bestaande bewoners van de lidstaten. De bestaande bevolking krijgt niet slechts te maken met een geleidelijke en behapbare immigratie van migranten die zich zo veel mogelijk aanpassen aan het land van opvang waardoor de bestaande bevolking ook begrip kan opbrengen voor cultuur en gewoonten van de nieuwkomers. De grote aantallen migranten in te korte tijd leidt tot het steeds meer zichtbaar worden dat de bestaande infrastructuur van de betreffende landen die massa-immigratie niet aankan.

Tekorten
Het betreft onder andere een tekort aan woningen, problemen in het onderwijs, de zorg, politie, sociaal vangnet, toenemende armoede en het telkens mislukken van integratieprojecten. Het betreft ook een land waar de behoeften van de inwoners blijkt te botsen met natuur en milieu, want des te meer inwoners, des te minder ruimte er overblijft voor natuur en des te meer belasting van het milieu. En om nou bijvoorbeeld. de bestaande en op wereldniveau meest effectieve boerenstand te willen beperken en anderzijds wel immigratie toe te staan, lijkt ook in strijd met de ‘Mensenrechten’, namelijk de mensenrechten van de boeren in Nederland.

Diversiteit
Om de problemen van massa-immigratie en het mislukken van de integratie op te lossen gaat men op EU-niveau en daarna geïmplementeerd in de lidstaten een beleid van ‘diversiteit’ hanteren. In praktijk leidt dat beleid echter tot een gefragmenteerde samenleving waar groepen van migranten met dezelfde achtergrond, religie of cultuur bij elkaar gaat wonen. Met andere groepen, bestaande bewoners of migranten met andere achtergrond gaat men niet of nauwelijks om.

Beweegredenen
Wat beweegt nou de EU om immigratie en zeker massa-immigratie te promoten en wat beweegt nou de Nederlandse regering om geen steviger asielbeleid te hanteren? Allereerst Nederland. Het is sinds de tijd van Drees nog steeds een land met een kleine oppervlakte waardoor het inmiddels met ruim 17 miljoen inwoners na Malta het drukst bewoonde land van de EU is. Men zou denken dat daar waar in het land fricties ontstaan (zoals hierboven geschetst ten aanzien van woningarsenaal, onderwijs, zorg, milieu), dat er dan door de regering een duidelijk beleid wordt ontwikkeld wat het land aankan en onder welke voorwaarden, ontbreekt dit nog steeds. Ook dit lijkt volkomen in strijd met de mensenrechten van de bestaande inwoners van ons land. Het tekort aan bestaande woningen, de druk op de zorg waardoor steeds minder zorg beschikbaar komt, de druk op het onderwijs waardoor het niveau van onderwijs daalt (desastreus voor een land dat het moet hebben van hoogopgeleiden) en ontstaat er een toename van het aantal mensen in armoede. Het botst met de mensenrechten van de bestaande inwoners.

De EU
En wat de EU betreft: men zou denken dat de EU, die zegt op wereldniveau te willen kunnen opboksen tegen grootmachten als China, Rusland en de USA. Dat die behoefte heeft aan een bevolking die door niet door fragmentatie verdeeld is, maar veel meer eensgezind. Door een bevolking die steeds hoger opgeleid is en meer welvarender om daardoor economisch en op andere wijze te kunnen concurreren met die andere grootmachten. Maar mogelijk denkt de EU dat alleen schaalgrootte telt, niet of de bevolking saamhorigheid vertoont en hoogopgeleid is en kundig. En misschien heeft de EU andere beweegredenen die wij niet kennen, maar die zoals het ernaar uitziet niet tot succes zal leiden. Ook dat zou onze regering en parlement moeten onderkennen en aan de orde stellen, ondanks dat Nederland het EU-verdrag en VN-verdragen niet meer formeel aan de Grondwet mag toetsen.

Diversiteit wordt door de EU aangeprezen als “de” oplossing voor alle problemen van de massa-immigratie, maar uit allerlei onderzoek blijkt dat diversiteit leidt tot een gefragmenteerde samenleving zonder geloof in saamhorigheid en vooruitgang.

Lees ook: Analyse: Rutte gaf 93 miljard uit, Nederlanders betalen 785 euro per persoon zeven jaar lang!

Foto: bron (user)